James Craig - Milcz nawet po śmierci

Inspektora policji Johna Carlyle'a, głównego bohatera serii autorstwa Jamesa Craiga, której "Milcz nawet po śmierci" jest drugą częścią można określić krótko: przeciętny. Ma żonę, córkę w wieku szkolnym, jest dość leniwy, zapominalski, stara się nie wychylać, nie narażać, nie przemęczać. Z natury nie jest dociekliwy, nie jest też przesadnym służbistą. Zdarzają mu się zaniedbania obowiązków i niedopatrzenia, a do tego nieustannie doskwiera mu brak czasu. Nie jest super-gliną, ma wady, a bycie policjantem to jego praca, a nie życiowa pasja, a już na pewno nie pasmo niekończących się przygód. Głównie pije kawę i je pączki, ewentualnie ciastka, śledztwa prowadzi minimalnym nakładem sił i zwykle pod przymusem. 

Pan inspektor jest jaki jest i ma to kolosalny wpływ na wszystkie wydarzenia, a przede wszystkim na atmosferę książki i tempo akcji. Jak można się domyślić fabuła rozwija się raczej niespiesznie, a śledztwo zepchnięte jest na dalszy plan. Przede wszystkim poznajemy wiele osób - przestępców, skorumpowanych polityków, współpracowników Carlyle'a itd, a każda z postaci jakoś wzbogaca nasz stan wiedzy, coś rozjaśnia i lekko popycha do przodu i nas i inspektora. 

W tej historii nie ma miejsca na spektakularne zwroty akcji, czy choćby na zaskakujące, efektowne zakończenie. "Milcz nawet po śmierci" jest właściwie obyczajówką, której bohaterem jest policjant. W powieść wplecionych jest kilka wątków kryminalnych, które można, ale nie trzeba uznać za sedno. Właściwie nie wiążą się z nimi żadne emocje - ot, trafił się natłok obowiązków, zobowiązań itd. Praca, samo życie.

Zaletą tej książki są bardzo wiarygodne postacie, które poznajemy w toku śledztwa. Każdy ma jakieś grzechy lub grzeszki na sumieniu, problemy, słabości, wady (i zalety). Wszyscy są zadziwiająco życiowi. A prym wiedzie Carlyle, który jest aż zbyt realistyczny. W tym temacie muszę wspomnieć jednak także o tym co mi przeszkadzało - bohaterów jest tak wielu, że właściwie do ostatniej strony się gubiłam. Zanim wszyscy pojawili się na scenie akcja właściwie zmierzała już do rozwiązania. Do żadnej osoby nie zdążyłam się w związku z tym przyzwyczaić, już o jakimś przywiązaniu nie wspomnę. Większość osób pojawia się 2-3 razy i poświęconych jest im tylko kilka stron. Przypuszczam jednak, że postacie te przewijają się nie tylko w tej części, powinnam więc już je znać przystępując do lektury.

Książkę czytało się przyjemnie i sprawnie, mimo że raczej mnie nie wciągnęła. Po pierwsze była dość krótka, po drugie było w niej za dużo wątków. Mogło być lepiej, ale i tak było nieźle. Być może moja ocena byłaby wyższa, gdybym poznała najpierw pierwszą część serii, przypuszczam że przynajmniej lepiej bym się orientowała kto jest kim. Błędem było zaczęcie od tego tomu - byłam jednak pewna, że jest to kryminał, a nie książka obyczajowa, myślałam więc, że nie będzie to problemem.

Ale czy sięgnę po wcześniejszą, bądź kolejne części? Nie wiem, niekoniecznie. "Milcz nawet po śmierci" jest jedną z tych książek, które zapewniają kilka godzin rozrywki, a później szybko się o nich zapomina. Idealnie skomponowałaby się z długą podróżą pociągiem, czy grypą (jak w moim przypadku), ale nie jest to książka, którą trzeba przeczytać. Ani nie polecam, ani nie odradzam - sami musicie zdecydować czy interesuje was ta ciekawa jeśli chodzi o pomysł, narrację, bohaterów i gatunek, ale siłą rzeczy i chyba celowo nieco nudnawa książeczka o nudnawym policjancie.

Ocena: 6/10