Katarzyna Bonda - Pochłaniacz

Jest rok 1993, w Trójmieście dochodzi do dramatycznych wydarzeń, w wyniku których ginie dwójka młodych ludzi, właściwie dzieci. Marcin Staroń miał pecha urodzić się w rodzinie najbardziej wówczas wpływowego gangstera, Słonia, kłopotów nie musiał szukać daleko. Kilkunastoletni chłopak nigdy nie zdoła zapomnieć tamtych wydarzeń, kiedy zginął jego najlepszy przyjaciel i jego siostra, dziewczyna Marcina. Szczegóły wszystkich zdarzeń owiane są tajemnicą, ostateczne motywy i nazwiska nie są znane, pozostają w sferze domysłów.

To było 20 lat temu, zniknęło w odmętach niepamięci. Marcin Staroń jest szanowanym obywatelem, podobnie zresztą jak wszystkie osoby zamieszane w sprawę sprzed lat. Przynajmniej wszyscy są tacy na pierwszy rzut oka, każdy jednak bez dwóch zdań pozostaje "śliski". Dochodzi do morderstwa - w popularnym klubie ginie jego równie popularny właściciel i piosenkarz - Igła. On również był zamieszany w sprawę z 1993 roku, wypłynął na piosence opisującej właśnie tamte wydarzenia, był przyjacielem Marcina, jedyną  postacią, która wyszła z całej sytuacji bez szwanku.

W śledztwie wszystko opiera się na poszlakach i domysłach, policji wsparcia udziela Sasza Załuska, profilerka, była policjantka, która właśnie postanowiła wrócić do Polski, ustatkować się, znaleźć pracę w banku itd. Sasza jednak na wykonaniu profilu psychologicznego nie kończy, jeśli chodzi o zaangażowanie przewyższa policję kilkakrotnie, udaje jej się zresztą dotrzeć do wielu ciekawych informacji, bez których połączenie wszystkich elementów byłoby niemożliwe. To ona rozgrzebuje starą sprawę i w niej szuka wyjaśnienia tego co zdarzyło się w klubie.

"Pochłaniacz", to książka wielowątkowa, w której bohaterów jest chyba z setka, podczas lektury której trzeba być non stop skoncentrowanym. Muszę przyznać, że mam jednak co do niej bardzo mieszane uczucia, chociaż widzę, że internet oszalał i pokochał Bondę niemal jednogłośnie. Pierwszą połowę książki czytało mi się bardzo dobrze - na początek retrospekcja, opis wydarzeń z 1993 roku, dalej te same postacie w nowej aranżacji, 20 lat później. Zarysy postaci, wprowadzenie w sprawę.. Zapowiadało się niezwykle ciekawie. Do momentu, kiedy okazuje się, że autorka cały czas pozostawia czytelnika w takim "wstępie". Napięcie przestaje rosnąć, a natłok postaci, w którym coraz trudniej się zorientować zaczyna nużyć. Do tego śledztwo nie rusza nawet o milimetr, wszystko się plącze, ale tak naprawdę do niczego nie prowadzi. 

Największym minusem jest zbyt duża liczba bohaterów i wątków, wszystko się rozmywa, łatwo stracić zainteresowanie. To co z początku było wyraziste, oryginalne po pewnym czasie ginie. Ciekawe sylwetki bohaterów nakreślone w pierwszej części książki, w drugiej wiele tracą, nie pojawia się w nich nic nowego. Jedyną postacią, której udało się utrzymać moje zainteresowanie była Sasza, to jednak za mało, trzeba wziąć pod uwagę fakt, że głównych bohaterów w książce było co najmniej  10. 

Wszystko prowadzi do zakończenia, które miało być spektakularne, a które szczególnie mnie nie zaskoczyło. Było łatwe do przewidzenia, do tego podobnie jak cała książka zbyt obszerne. Również do warstwy językowej mam kilka zastrzeżeń, męczące były choćby ciągłe powtórzenia, czy zbyt dosłowne przedstawianie wewnętrznych przeżyć bohaterów. Nie udało mi się zaangażować, nie znalazłam dla siebie. Autorka nie pozostawiła żadnych niejasności, niczego co można było samodzielnie zinterpretować, czy ocenić. 

Moje rozczarowanie spotęgował w dodatku świetny początek, który mocno podniósł moje oczekiwania. Książka może się podobać, niestety to co miało być wielkimi zaletami okazało się jednocześnie słabymi stronami. Myślę, że przeczytam kolejny tom, dam Bondzie jeszcze jedną szansę, ale nie mogę ocenić książki wyżej, liczyłam na coś o wiele lepszego.

Ocena: 6/10

Recenzja bierze udział w wyzwaniach:

Kryminalne wyzwanie

Polacy nie gęsi, czyli czytajmy polską literaturę

Czytamy polecane książki (szczerze mówiąc już nie pamiętam kto pierwszy mnie nią zainteresował :) )