Arthur Conan Doyle - Pies Baskervillów (audiobook)

„Pies..” to mój pierwszy w życiu audiobook, więc recenzja po części dotyczyć będzie samej formy, książkę zepchnę trochę na dalszy plan. Mam nadzieję, że będzie mi to wybaczony, tym bardziej że A. C. Doyle i stworzona przez niego postać Sherlocka Holmesa są chyba wszystkim dobrze znane – jeśli nie dzięki literaturze, to na pewno z innych tworów popkultury. Przy okazji klasyki kryminału będę się rozwodzić więc nad książkami w wersji audio.

Nad sięgnięciem po jakieś słuchowisko, czy audiobooka zastanawiałam się już od jakiegoś czasu, jednak mój tryb życia średnio komponował się tym pomysłem. Brakowało mi po prostu zajęcia na tyle mechanicznego, że mogłabym uważnie słuchać książki, a samo słuchanie i nic przy tym nierobienie wydawało mi się pomysłem absurdalnym. Tryb życia na czas wakacji jednak uległ zmianie i w końcu udało mi się zaspokoić moją ciekawość i dowiedzieć się jak to jest posłuchać książki. :)

Sama nie wiem, czy taka forma mi odpowiada. Po pierwsze dlatego, że w wypadku audiobooka nie mam do czynienia z książka, ale z jej interpretacją. Mam więc wątpliwości, czy mogę recenzować książkę właśnie, czy raczej jej realizację. Zastanawia mnie też rola słuchacza – czy w obliczu czytanej książki pozostaje dla niego jeszcze jakaś przestrzeń, czy osoba która słucha musi być bierna? Mam wrażenie, że słuchanie odbywa się dużo mniej refleksyjnie niż czytanie, moje myśli były trochę zgłuszone. Powiedziałabym, że odsłuchanie książki można porównać do pobieżnego przeczytania, ewentualnie obejrzenia filmu, ale na pewno nie do „zagłębienia się w lekturę”.

Nie wiem czy jest to kwestia przyzwyczajenia, czy wprawy, może dla mnie jest to zbyt duża nowość i muszę się oswoić z tą formą. Nie zmienia to jednak faktu, że rola lektora nie pozostaje bez znaczenia – tak naprawdę jest to tylko jego własne odczytanie, nie przekazuje on książki w czystej postaci.

Przechodząc do samego „Psa Baskervillów” – była to historia mniej, czy bardziej przeze mnie znana, choć nigdy nie przeczytałam oryginalnego tekstu. Właściwie nie czytałam żadnej książki o Sherlocku, za to za pośrednictwem kina, czy telewizji miałam jako taki obraz detektywa w głowie, gotowy. Książka nie była w stanie go zmienić, ale też trudno było mi ją dopasować do wyobrażeń.

I właśnie tutaj rola czytającego okazała się kluczowa – ton audiobooka był bardzo poważny, podniosły wręcz miejscami, ale niektóre fragmenty brzmiały według mnie raczej groteskowo.

To co ja przeczytałabym tonem luźnym, czy ironicznym przez lektora czytane było niczym pismo święte. Łapałam się również na tym, że przestawałam słuchać – dla mnie odczytanie było dość monotonne i niezbyt adekwatne do treści. Źle według mnie brzmiał choćby bardzo młody głos czytającego Jakuba Sendera.

Tak więc uczucia mam mieszane, ale tylko jeśli chodzi o wykonanie. Co do samej książki nie mam właściwie żadnych przemyśleń – w końcu nawet nie miałam jej w ręce, nie wiem jak sama bym ją odczytała.

Kwestia właśnie tego samodzielnego odczytania jest dla mnie bardzo frapująca, na tyle, że zaopatrzyłam się już w kilka pozycji, które czytałam i które zamierzam porównać z audiobookiem. Ale bardzo chętnie poznam Wasze zdanie na ten temat, także zachęcam do zabierania głosu!

Ocena: 7/10