Charles Willeford - Miami Blues

Nakładem nowego, poznańskiego wydawnictwa Mundin ukazała się ostatnio bardzo ciekawa książka - ilustrowany kryminał. Klasyk w USA, pierwszy raz w Polsce - pierwsza część serii Charlesa Willeforda, której bohaterem jest sierżant Hoke Moseley. W świetnym wydaniu z ilustracjami Oli Niepsuj.

Książka jest ciekawa nie tylko ze względu na treść, ale właśnie na to co uczynili z nią polscy Wydawcy. Po książkę warto sięgnąć nie tylko dlatego, że jest świetna w swym gatunku, klimatyczna, "w starym stylu". Choć i to już jest jej wielkim atutem.

Hoke Moseley to sierżant policji, pracuje w wydziale zabójstw. W pierwszym tomie spotyka na swojej drodze Freddy'ego Juniora Frengera, psycho i socjopatę, który bynajmniej nie kojarzy się z żadną postacią tego typu. Pasuje tu określenie padające w pierwszym zdaniu książki i które od razu przywołało uśmiech na mej twarzy - "beztroski psychopata". Junior jest niebezpieczny, ale też kompletnie nieprzewidywalny, pracuje sam, licząc na łut szczęścia, a przy tym jest święcie przekonany, że w kłopoty wpędza go jego altruizm. Obaj panowie stają się głównymi bohaterami, nie ma tu klasycznego śledztwa, losy Moseley'a i Juniora splatają się i stają w swej naturze bardziej osobiste, niż zawodowe.

Cała książka jest nasycona humorem, a jej fabuła w dużej mierze opiera się na przypadkach i zbiegach okoliczności. Ma w sobie elementy komediowe, ale bez przesady - jest to humor raczej czarny, momentami absurdalny, momentami brutalny. Nie odwraca jednak uwagi od treści. Podkreśla jedynie płynność i nadaje tempa akcji.

Styl pisania nie pozostał również bez wpływu na postacie występujące w książce. Właściwie tekst jest dość krótki, ale dzięki językowi i świetnym opisom scen autor uniknął powierzchowności. Każda postać ma charakter, staje przed oczami jak żywa i ma wpływ na tok wydarzeń. Cała wspomniana przypadkowość fabuły jest bardzo dopracowana i nie ma w niej zbędnych elementów, nie mam wątpliwości, że był to efekt zamierzony. Wszystko się nawarstwia i prowadzi do finału - to co dla bohaterów jest zaskoczeniem i elementem nie do przewidzenia, czytelnikowi jawi się zupełnie inaczej.

Wracając jednak do polskiego wydania, które w tym przypadku jest warte omówienia. Po pierwsze - została mistrzowsko przetłumaczona (przez Roberta Sudóła), co się rzadko zdarza w przypadku kryminałów - język jest niezwykle barwny, oddaje klimat słonecznego, upalnego Miami i charakter bohaterów. Nie ma w nim miejsca na niedociągnięcia i niedbałości, jest bardzo autorskie i bardzo "polskie". Zdecydowanie bardziej pasuje tu słówko "przekład", niż "tłumaczenie".

Po drugie ilustracje - nie tyle te konkretne, z jednej książki, ale fakt, że każda kolejna część ma być ilustrowane przez innego młodego polskiego artystę. Świetny sposób na zaprezentowanie czegoś, do czego trudno dotrzeć przypadkowo - a tutaj mamy to w popularnej serii, w przystępnej formie. Niby mimochodem, niby przy okazji, a jednak wpływ na odbiór sposób wydanie książki jest ogromny.

Czytanie tej książki było dla mnie czystą przyjemnością i zdecydowanie polecam to wydanie. Cieszę się, że Mundin zdecydowało się na przypomnienie i odświeżenie książki sprzed 30 lat, pokazanie jej wartości. Wartości książki, którą gdyby cokolwiek zostałoby zaniedbane można by traktować z pobłażaniem i zaklasyfikować jako literaturę klasy B. Ode mnie wielkie brawa!

Ocena: 8+/10

Recenzja bierze udział w Wyzwaniu Kryminalnym.