Ta książka jest dowodem na to, że nie trzeba stawać na rzęsach tylko po to by stworzyć coś zaskakującego i wyjątkowego. Jest dowodem na to, że konwencja, w tym wypadku thriller może być inspiracją i nie należy wyrzekać się i zapominać o własnych poprzednikach i ich zasługach. Thriller w starym stylu, mroczny, wierny konwencji i wiarygodny.
Można by pewnie powiedzieć, że przewidywalny, ale myślę, że chodzi o coś innego. Autor nie próbuje za wszelką cenę zwieść czytelnika, po prostu powoli wykłada swoje karty i rzuca światło na historię. Na pewno efektem nie jest nuda, choć książkę rozgryźć można było mniej więcej już w połowie. Czytałam z dużą ciekawością, oszczędzono mi podczas lektury rozczarowań, właściwie na książkę w takim klimacie liczyłam. Nie jest to arcydzieło, ale solidny, porządny thriller, o jaki ostatnimi czasy coraz trudniej.
Książkę czyta się jednym tchem, nie męczy, a wciąga i to bardzo. Jest spójna, a przy tym w główny wątek, jakim jest porwanie nastolatki i próby jej odnalezienia zgrabnie powplatane są historie poszczególnych bohaterów. Akcja nadal wartka, a bohaterowie nabierają charakteru, mimochodem właściwie - zabieg, który przydał się niektórym książką, gdzie nie ma nic prócz akcji z jednej strony, z drugiej zaś pozycjom w których rozdziały sensacyjne przeplatane są nudnawymi migawkami z przeszłości. Czego, jak czego, ale dynamizmu książce dzięki stylowi autora nie można odmówić.
"Dar języków" wydaje się być dopracowany w każdym szczególe, jedyne rozczarowanie jakiego doświadczyłam, to zakończenie, ale tak naprawdę trudno byłoby mi wyobrazić sobie satysfakcjonujący koniec tej książki. Myślę, że fani gatunku będą zadowoleni z lektury, także polecam!
Ocena : 7/10
