Jonathan Lee - Joy

Od razu zaznaczę, że "Joy" to książka łatwa i przyjemna, idealna na lato, pozwalająca się zrelaksować, trochę wyłączyć, a jednocześnie cieszyć wartką akcją, specyficznym, ironicznym poczuciem humoru i lekkim piórem. Jeśli chodzi o książki rozrywkowe, to właśnie to jest ten poziom na którym lubię się zatrzymać - rozrywka, a jednocześnie coś świeżego, dobrze napisanego i kryjącego pod kolorowym płaszczykiem jakąś słodko-gorzką prawdę o świecie.

Książka przedstawia rzeczywistość korporacji. Mamy tu mozaikę osobowości i cały przekrój przez ludzkie zachowania, ze szczególnym uwzględnieniem tego co nie powinno ujrzeć światła dziennego. Książka składa się z dwóch relacji - Joy, głównej bohaterki, która nie potrafi oderwać się od przeszłości, która choć odniosła sukces na polu zawodowym, w życiu prywatnym podjęła zbyt wiele złych decyzji by żyć szczęśliwie, która na 21 stycznia wyznaczyła datę swojej śmierci. Historia Joy obejmuje jedynie jej ostatni dzień, choć pełna jest wspomnień mniej i bardziej bolesnych. Druga część książki to monologi współpracowników i męża Joy, ich spojrzenie na to co się stało i na to kim była Joy, choć może bardziej na to kim są sami. Są to zapisy sesji terapeutycznych, w czasie których każda osoba maksymalnie się obnaża, otwiera i pod osłoną tajemnicy wyznaje wszystkie swoje grzechy - trudno uniknąć tu porównania do spowiedzi.

Autorowi udało się stworzyć kilka przekonujących, złożonych portretów, które nie sumują się w prosty sposób, ale po zestawieniu ze sobą tworzą nową jakość - portret miejsca, kancelarii z City, morderczego stylu życia, nie do końca przepracowanej nowoczesności. Dopiero dramatyczne wydarzenia skłaniają bohaterów do przemyślenia tego co dookoła, choć niekoniecznie otwiera im oczy, myśl dość często błądzi.

Ogromną zaletą książki jest jej konstrukcja i styl. Jonathan Lee uniknął moralizatorstwa, nie krytykuje niczego wprost - książka nie daje jednoznacznych odpowiedzi, jest w niej wiele odcieni szarości, ale brak czerni i bieli. Dlatego też jest lekturą satysfakcjonującą - łączy prosty styl z niejednoznacznym przekazem. "Joy" nie aspiruje do miana wielkiej literatury, ale jest bezpretensjonalna, czyta się ją błyskawicznie, a jednocześnie zostawia trwały ślad, nie jest pustą rozrywką.

Bardzo ucieszyło mnie również to, że "Joy"... trzyma poziom przez cały czas. Nie tylko zaczyna się z hukiem, ale całość jest przemyślana, a każdy wątek doprowadzony do końca. Wszystkie relacje w jakiś sposób się ze sobą łączą, uzupełniają - tworząc obraz przed, w trakcie i po wypadku, wszystko jest dopięte na ostatni guzik. Do tego wspomniana lekkość języka - jak dla mnie wzorcowa książka jeśli chodzi o gatunek. Polecam!

Ocena: 7+/10

Recenzja bierze udział w wyzwaniu Czytamy Polecane Książki (recenzja dzięki której sięgnęłam po książkę).