Przede wszystkim jest więc to książka dla odczuwających. Długa rozmowa o życiu, z bardzo odważnym, świadomym i nie bojącym się wielkich słów człowiekiem. Do bólu szczera, chropowata, ani uładzona, ani ułożona. Rozmowa płynąca własnym tempem, w której nie chodzi o temat, ale o rozmowę właśnie, o to by przekazać nie informacje, ale portret, jaki by nie był. Pięknie poprowadzona przez Bartosiaka i Klinke, którzy nie mieli łatwego zadani. Z odpowiedziami Dyjaka, które momentami odcinają dopływ tlenu. Niespodziewanie - zdaniem, słowem, tym co pomiędzy wierszami.
Nie mam pojęcia jak odbierze ją ktokolwiek z Was. Książka jest w moich oczach wielka, już teraz mam ochotę zacząć czytać ją od początku. Ale nie mogę nikomu obiecać takich samych emocji. Dyjak jest muzyką, nawet kiedy nie śpiewa. A wiadomo jak to jest z muzyką (a już szczególnie taką jaka jest w Dyjaku) - kapryśna, specyficzna. Wydaje mi się, że ta książka może wzbudzać tylko skrajne emocje. Albo się ją czuje, albo nie. Albo przenosi na inny poziom, albo kompletnie nie rusza.
Nie potrafię być w stosunku do "Polizanego przez Boga" obiektywna. Pisząc o umiejętnościach autorów, konstrukcji, innych kwestiach technicznych, czy nawet o samym Dyjaku czułabym się jakbym dokonywała profanacji, nie chcę, nie mogę tego zrobić. I bynajmniej nie chodzi o żadne idealizowani, czy o to że przeczytałam książkę o swoim idolu (Dyjak nie jest zresztą materiałem na idola)! W czasie lektury po prostu straciłam cały dystans, uczynił to sam tekst. I takie świadectwo wielkości tej książki musi wam wystarczyć.
Ocena: 10/10
Recenzja bierze udział w wyzwaniu Klucznik i Polacy nie Gęsi III
